Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/125

miały skutkować dziwnie, a w istocie przyśpieszały ruinę. Całemi godzinami czasami, przy drzwiach zamkniętych, Basia z panią pracowały nad restaurowaniem maleńkich uszczerbków, a pani Idalia przy tem wpadała w najgorsze humory. Jedynym środkiem rozerwania bywały naówczas uzbierane na tę złą godzinę wiadomostki bieżące, które panna Drobisz umiała grupować zręcznie i zużytkować wedle wymagań chwili. Dnia tego okazywała się ich wielka potrzeba, pani Manczyńska była nadzwyczaj smutna, pogrążona w sobie, znudzona, nie do rozbawienia. W dwóch miejscach skóra delikatna wyraźnie się marszczyć zaczynała. Wyciskało to łzy z pięknych oczu czarodziejki.
 Panna Drobisz zagadywała, naprzód folwarcznemi mniejszej wagi plotkami, naostatek odezwała się.
 — Mam coś, z czego moja anielska pani będzie pewnie kontenta!
 — No, cóż?
 — Dostaniemy znowu miłe sąsiedztwo...
 — A! czyż być może? Chyba żartujesz... Kogoż?
 — Złota moja pani domyśli się.
 — A! nie, ty wiesz że nie lubię i nie umiem się domyślać — mów od razu.
 — Państwo Du Royer przyjechali!
 Zajaśniały oczy pani Idalii, ucieszyła się widocznie.
 — A! czyż pewnie! moja droga!
 — Najpewniej wiem o tem. Muszą już być od dwóch dni z całym dworem i lada chwila tu przyjadą.
 — Zgadłaś że to mnie bardzo, bardzo ucieszy, moja Basiu, ale, jeżeli oni są, ja na ich wizytę nie będę czekała. Dziś pojadę!
 Z państwem du Royer stosunki były dosyć przyjazne, bo pan i pani Manczyńska troskliwie je pielęgnowali. Na-