Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 02.pdf/011

dziczyć, ale na listy, rzadko, krotką i lakoniczną otrzymymywał odpowiedź.
 Tak stały rzeczy, gdy jednego wieczora, żydek, na worku słomą wypchanym, oklep przyjechał pod dworek pana Zarzeckiego, szkapę chudą do płota przywiązał, i rozpatrzywszy się, że psów nie było, ostrożnie, bicz posuwając naprzód, wśliznął się do sieni.
 Tu znalazłszy pustkę i kilkoro drzwi zamkniętych, z których nie wiedział jakie wybrać, począł kaszlać. Zarzecki zawsze prawie siedzący w izdebce na łóżku i albo modlący się, albo dłubiący około młyna, lub zasilający się z flaszki pod łóżkiem, zawołał nie poruszając się — kto tam?
 Żydek poszedł za głosem i drzwi trochę otrwałszy, głowę ostrożnie wpuścił naprzód.
 — Czego chcesz?
 — Do p. Zarzeckiego z liściem! rzekł żyd w ręku podnosząc do góry kawałek papieru.
 Stary, który listów prawie nie odbierał nigdy, został trochę zdziwiony i poszedł po niego milczący.
 Musiał się uzbroić w okulary, stanął przy oknie, czytał uważnie i długo, patrzał na adres, na podpis, odczytywał, czmychał, a na ostatku żyda spytał:
 — Gdzie ten pan stoi?
 — U Mortchela, rzekł posłany.
 — No, to wracaj i powiedz, że ja tam jutro będę.
 Żyd miał ochotę wielką dostać na piwo, ale Zarzecki go zburczał, nalał kieliszek wódki i zbywszy nim, siadł na łóżku. Ledwie posłaniec odszedł gdy Lucia, która go widziała, przybiegła do ojca z pytaniem.
 — Zkąd ojciec miał list?
 — Niepotrzebna ciekawość, — rzekł śmiejąc się stary, — ale tajemnicy tobie robić z tego nie będę.