Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 02.pdf/016

 Namyślił się stary i zimno dodał jak dla zbycia się.
 — Pan Bóg.
 Starościc się rozśmiał.
 — Wyśmienity! jak Boga kocham! — zawołał. — Ja nie będę tago taił, ja tu umyślnie za tem przyjechałem...
 — A! — szepnął Zarzecki.
 — Tak jest — tak. Ale — chodź acan od tych drzwi, pójdziemy do okna, mamy do pomówienia z sobą.
 Zarzecki leniwie i niechętnie, powolnym krokiem powlókł się do wskazanego kąta, między dwoma oknami. Starościc mu drogę zastąpił sobą do odwrotu. Coś niby sobie przypomniawszy, spytał poufale.
 — Kieliszek starki! Mam Białorusinkę! hę?
 Na twarzy pana Jakóba walkę było widać i wahanie. Starki białoruskiej poprobować chciało mu się, a lękał się zarazem, bo parę kieliszków wychylił już w drodze, a głowę miał coraz słabszą, jak wszyscy co trunku nadużywali.
 — Jak oliwa dodał starościc. To ci nie zaszkodzi.
 I już nie pytając pan Szumiński, pęk kluczyków dobywszy z pod poły, doszedł do starego sepecika stojącego na stole, otworzył go, lampeczkę nalał i własnoręcznie przyniósł ją Zarzeckiemu. Pokusa była nad siły, oczy mu się uśmiechały, ukłonił się, wziął lampkę w ręce drżące i wychylił.
 — A co? — spytał starościc.
 — Doskonała! — kaszląc rzekł Zarzecki.
 — Takiej wy tu nie macie! — dodał Starościc, i nie będziecie jej mieli. To jest kordyał. Ja stary nią moje siły pokrzepiam. Taki kieliszek, mosanie, to rok życia.
 Postawił lampkę, powąchawszy.