Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 02.pdf/021

dobył się z kąta na środek pokoju, czapką skłonił się i chciał wyjść.
 — Czekajże! — krzyknął starościc.
 — Co jaśnie pan każe?
 Szumiński w istocie niebardzo wiedział co dalej ma czynić, zdało mu się że się wziął za szparko, chciał się cofnąć i rzecz rozpocząć na nowo.
 — Nie masz się czego perzyć! — rzekł Szumiński, a do domu pewnie ci nie pilno. Pogadamy...
 Ja chcę być u Manczyńskich?
 Spojrzał, Zarzecki nie wstrzymywał i nie przeczył.
 — Jejmości nie znam. Co tam za dom?
 Z podoka popatrzał Zarzecki.
 — Pański, — rzekł — pani z domu księżniczka, to jaśnie pan wie, wszystko po książęcemu.
 — A w kasie? — spytał stary.
 Pan Jakób się uśmiechnął.
 — Nie wiem, — odezwał się, — musi być grosz, kiedy mnie za moje nędzne dożywocie chcieli dać tysiąc rubli.
 — Cóż to? zbywasz się go?
 — Nie — oni się mnie chcą zbyć, — dodał pan Jakób.
 — A co z sobą robić myślisz?
 — Nie wiem, bo i kupno podobno nie przyjdzie do skutku, — począł zagadując Zarzecki.
 — Dla czego?
 — To tam mała rzecz. Ci co się wzięli mi łaskę robić i faktorowali, pono tysiąc dwieście mieli nadzieję dostać i chcieli abym ich z tyla kwitował, a brał tysiąc.