Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 02.pdf/034

 Hrabia słuchał z wlepionemi oczyma w pana Zygmunta.
 — Nie mogę odmówić, — rzekł, — choćby nadaremnej próby!
 — Że daremną będzie, — to nie ulega wątpliwości, — dodał Zarzecki.
 — Ale możebyś pan swym wpływem...
 — Ja! nie podejmuję się! nie! — prędko odpowiedział Zygmunt.
 — Widzisz pan w tem co złego? — badał hrabia.
 — Nie, ale widzę niepodobieństwo. Aniela pamięta co rodzice przecierpieli i nigdy tego nie przebaczy Manczyńskim.
 Czuje wszystko gorąco, zwyciężyć się nie umie, jest młodą, jest dumną. Wie ona o tem że nas we dworze w Żabiem nazwano Hołotą, jesteśmy nią w istocie, ale tem dumni że godność naszego ubóstwa nieposzlakowanego czujemy. Hołota nie pójdzie do pałacu!
 — Ani pan? — wtrącił hrabia, — gdyby go uśmiech pięknej, jak sam powiadasz Idalii, wabił i zapraszał.
 — A między mną a Lucią jest różnica ogromna, odezwał się Zygmunt. Ja ostygłem nieco walcząc długo, powoli i w cieniu, jestem zimniejszy od niej, mężczyzna — ja!..
 Nie dokończył ruszając ramionami, i zarumienił się nieco.
 Hrabia się zamyślił i nad tem co mu uczynić wypadało i co na razie odpisać. Najstosowniejszem zdawało się odpowiedzieć że sam ustnie przyjedzie się wytłumaczyć.
 W duchu Zamiński nie gniewał się na to że Zarzeccy zdala się mieli trzymać od dworu. Chociaż zbliżenie