Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 02.pdf/038

sławił cię i wychwalał we dworze. Miał tę odwagę! Widzisz!
 — W istocie to dosyć — dziwne.
 — Pani Idalia zaciekawiona, przemagając wstręt jaki ma do Hołoty, prosiła go listem — aby pośredniczył do zrobienia znajomości.
 — Jej! ze mną! — krzyknęła podbiegając ku niemu Lucia. Słuchaj! to żart niesmaczny!
 — Najświętsza prawda! Na moje oczy list pachnący piżmem czytałem.
 Wyprostowawszy się dumnie, z podniesioną głową, kilka kroków odeszła siostra od niego, ręce skrzyżowała na piersiach.
 — To jakiś podstęp! zdrada! to jakaś niegodziwa intryga!— rzekła, hrabia należy może do tego! Zaprosił cię umyślnie! Uważ, list przy tobie przyniesiono. Niezręcznie ukartowane...
 — Przepraszam cię, — odezwał się Zygmuś, bo nie wiedział którego dnia ja będę.
 — Rzecz mogła była być przygotowaną zawczasu, — poczęła Aniela. — Dał ci list do czytania? Cożeś mu powiedział na to?
 Zygmunt popatrzał na siostrę, trzymając ją w niepewności czas jakiś.
 — Jeżeli za mnie zrobiłeś im jaką nadzieję, — poczęła Lucia.
 — Luciu, znam cię, — rzekł Zygmunt, — zaręczyłem więc że nie zrobisz kroku żadnego. Zresztą nie mogła byś go zrobić bez ojca, a ojciec by nie pozwolił.
 Aniela przyszła i pocałowała brata w czoło!
 — Niech mi dadzą pokój! — zawołała — mnie, ojcu, tobie, nam wszystkim. Zapomnieć krzywdy niepodobna, ko-