Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 02.pdf/049

 — Gdzie Zarzecki? — spytał.
 — Nie ma go doma, — odparła niewiasta.
 — Co to nie ma? jakto nie ma! laską stukając o podłogę rzekł starościc, musi być!
 Słysząc głos ten podniesiony zbytecznie, Lucia siedząc przy chorej matce, wybiegła trochę już podrażniona. Zobaczywszy dziewczę w nader skromnem ubraniu, Szumiński z góry zapytał:
 — Kto asanna jesteś?
 Zaczerwieniła się mocno Aniela.
 — Przepraszam pana, — odparła śmiało, ja jestem w moim domu, i nim odpowiem, mam prawo pana zapytać — kto pan jesteś!
 Szumiński głowę podniósł.
 — Peht! sapnął. — A to mi się podoba.
 — Mnie się nie podoba — odezwała się Lucia, że pan chorą matkę moją możesz głośno mówiąc nastraszyć. Proszę do pokoju.
 Wskazała ręką na drzwi. Starościc stał jak skamieniały, pokiwał głową i wolnym krokiem posunął się do bawialnej izby.
 Przyjęcie, którego się wcale nie spodziewał, tak go poruszyło, że naprzód począł szukać na czemby usiadł. W ślad za nim szła Aniela, niemniej tą napaścią na dom nieznanego człowieka podrażniona. Usposobiło ją i to niedobrze, że Szumiński nie pytając zasiadł.
 — Jestem starościc Szumiński, brat nieboszczki podkomorzynej, — odezwał się dumnie, słyszysz acanna?
 — Słyszę, ale nie widzę racyi ażebyś pan miał być dla mnie niegrzecznym — odparła śmiało Lucia.
 Szumiński, który już usta miał otwarte, zamilkł. Aniela mu się skłoniła zlekka i dodała: