Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 02.pdf/133

zdrętwiały jakiś, jak człowiek który się zmęczył życiem i radby wyjść już z niego.
 Zostawując go myślom, gospodyni wyszła do fortepianu, gdyż nieudolność Laury do rozpaczy ją przyprowadzała chciała sama być pomocą nieszczęśliwej nauczycielce.
 Przez cały czas trwania opłakanej lekcyi, hrabia nie ruszył się z kanapki, nie przemówił słowa do wchodzącej i wychodzącej jenerałowej. Siedział jak martwy.
 Przebrzmiał wreszcie fortepian i biedna uczennica uciekła, Aniela zabierała się do wyjścia już, gdy nagle skoczył ze swojego siedzenia hrabia i, jakby go co pędziło, wpadł do saloniku.
 — Dzień dobry pani! — zawołał zbliżając się.
 — Dzień dobry.
 Zmierzała ku drzwiom.
 — Pani odemnie ucieka?
 — Nie — ale mam czas obliczony.
 — I ani chwileczki nie chce mi go pani poświęcić?
 — Niewielką bym hrabiemu uczyniła przysługę, — szepnęła Lucia.
 — Bo, pani wierzyć nie chce że jestem wielbicielem jej i każda chwilka darowana mi, szczęściem jest dla mnie.
 Wychodząc już Lucia odwróciła się z uśmieszkiem szyderskim.
 — Aż szczęściem! — powtórzyła, — to trochę za wiele.
 — Nic a nic, — odezwał się natarczywie drogę zastępując odedrzwi hrabia, z miną istotnie desperacką, jestem w pani rozkochany!
 — Proszę mnie wypuścić — odezwała się z powagą, nie nawykłam do podobnych żartów i do takich miłości. Między nami, panie hrabio — przepaść jest, jam kobieta sza-