Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Jaszka Orfanem zwanego żywota i spraw pamiętnik 03.djvu/130

 Młodzież dokoła stojąca zamilkła, spoglądając po sobie. Olbracht się trochę zadumał.
 — Jest tam już wodzów dosyć — odparł.
 — Ale gdyby królewicz był, tenby wszystkim rozkazywał — odezwałem się. — Nawetby z nim męztwo zaraz wstąpiło w szeregi.
 Wszystkich przytomnych tak zdumiała mowa moja, iż nikt się słowa nie odezwał.
 — Cóż to, myślisz ty, że ja rycerskiego serca i ochoty nie mam? — odparł po chwili królewicz posępnie. — Juścibym poszedł i wolałbym może w polu niż tu siedzieć, i jednych ciągle bajek słuchać, ale ty przecie wiesz, że my swojej woli nie mamy, choć podorastaliśmy. Co ojciec każe to spełniamy, a samym nam chcieć nic nie wolno.
 I po namyśle dołożył ciszej.
 — Patrzajże, iż król dotąd jeszcze Władysławowi czeskiemu radby rozkazywać, co dopiero nam! Gniewa się na niego, że go jak wyrostek nie słucha.
 — Prawdą to jest — rzekłem, — spoglądając dokoła, bo płocha gawiedź, tą rozmową rozpędzona, rozchodziła się po kątach i zostawiła nas tak, jak samych — ależ mnie się zdaje, że gdyby syn ojca poprosił na wojnę, pewnieby nie odmówił, a może i ucieszył.
 Wtem głupia piosenka, półgłosem nucona, zabrzmiała z kąta, Olbracht ją posłyszał, podchwycił i jakby zapomniał, o czem mówiliśmy, krzycząc,
 — To ta czarnobrewa Klinga śpiewa ją... a jak śpiewa... dziewka, jak róża rozkwitła... który z was u niej w łaskach.
 Wrzawa powróciła, a mnie aż się smutno i wstydno zrobiło. Spuściłem oczy.
 Gawiedź znowu nas otaczać poczęła, nie mówiłem nic, alem nie odchodził.
 Olbracht, jakby zupełnie zapomniał o czem mówiliśmy, żartował i żarty wywoływał. Bawiło go to, ale na czole mars mu pozostał.