Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Jaszka Orfanem zwanego żywota i spraw pamiętnik 03.djvu/158

kazy i wolą do pozostawienia, które królestwu i spokojowi duszy jego potrzebne są.
 Dnia tego Kaźmirz już ani chleba, ani gruszek tknąć nie mógł, a biedny Bernardyn zniknął. Zabrzeziński siebie i jego przeklinał.
 Wieczorem gorączka się wzmogła.
 — Doktorze — zapytałem pana Jakóba — jak długo król żyć może?
 — Alboż ja wiem? — odparł — trochę dłużej lub krócej męczyć się może, wedle siły; tylko to pewna, że już z łoża tego nie powstanie!
 W nocy oprócz innych i ja czuwałem przy nim. Cierpiał mocno, lecz w tej ostatniej godzinie, dziwna a osobliwa rzecz, jak gdyby miał przeczucie nieodwołalnego końca, uspokoił się i odzyskał tę wielką władzę nad sobą, jaką miał w życiu całem.
 Wychudła twarz jego nawet nie zdradzała boleści. Sen miał niespokojny, pragnienie; dawaliśmy wodę przegotowaną z chlebem i odrobiną wina.
 Nadedniem, a u nas w tej porze roku wiadomo jak zawczasu dnieje, król westchnął, otworzył oczy i spojrzał na mnie.
 Patrzał długo, jakby mu nie łatwo myśli zebrać było; potem ręką skinął, przystąpiłem do łoża.
 — Przyprowadź mi doktora Jakóba — rzekł głosem słabym.
 W drugiej izbie drzemał Zaleski o stół oparty, zbudziłem go tem, że król wołał do siebie. Szedł zaraz ze mną.
 Miał już chory tak mało siły, iż do ust się kazał przychylić doktorowi.
 — Nie ma na śmierć lekarstwa — rzekł cicho. — Czuję że mi bardzo źle, że bodaj ostatnia zbliża się godzina. Nie tajcie tego przedemną.
 Zawahał się lekarz.
 — Nakazuję, mów prawdę, dzieckiem nie jestem