Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Mistrz Twardowski.djvu/060

 — Cóż tam Maćku, spytał, pocóżeś aż tu przywędrował?
 — Bom był niespokojny o ciebie mistrzu.
 — Alboż masz jakie obowiązki względem mnie?
 — Obowiązki? rzekł sierota z podziwieniem. Jestem ci wdzięczen.
 — Cóż to wdzięczność? spytał Twardowski z uśmiechem niedowierzania.
 — Jest to mistrzu, co serce obwija całe, jakby wstęgami i ciągnie je ku dobroczyńcy. Uczucie nieopisane zlania się, pociągu, i chęci poświęcenia.
 — Jest to, rzekł mistrz, przedrzeźniając po szatańsku — wędka na nowe łaski.
 — O! nie, mistrzu.
 — Co słychać w Krakowie?
 — Mówią wiele o tobie wszyscy.
 — Cóż mówią?
 — Dziwią się że na Podgórzu siedzisz, a mieszczki gadają że z szatanem masz zmowy. Maciek się to mówiąc przeżegnał a Twardowski się rozśmiał.
 — A więcej? rzekł.
 — Pospolity lud codzień mnie pyta o ciebie, bo wiedzą żem twój sługa. Przychodzą do twojej izby tłumami na radę i niepokoją mnie badaniem. — Kiedy on wróci? Czy nie mógłby mi co poradzić? Oni myślą nawet, że ty możesz robić cuda.
 — Może mogę w istocie, odpowiedział mistrz dumnie.
 — A czemuż nie chcesz pomagać ludziom, kiedy możesz?
 — Czemu? Alboż ty wiesz co ja tu robię, a czego nie robię, siedząc w tej pustyni?
 — Chodźmy jednak mistrzu lepiej, do miasta. Dawno w twoich książkach myszy tylko czytają, i pył pokrył machiny i koście i słoje. Czyliżeś z nich mistrzu wszystkie już, jakie było można, wyczerpał mądrości?
 — Wszystkie i wszystko! odpowiedział Twardowski, spalić je teraz można bez żalu!
 — Czemuż ze swoją mądrością kryjesz się od ludzi?