Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Mistrz Twardowski.djvu/115

trzała mu w oczy.
 — Ładny zakaty chłopiec, szepnęła do siebie i dodała:
 — Kto waszmość jesteś, łaskawy gościu?
 — Waścin mąż, moja rybko, odpowiedział burmistrz, ale młody i raźny.
 — Mój mąż! ha! ha! Daj Boże, aby mój mąż był podobny do waszmości. Widzę na waszmości jego kontusz podobno i jego głos słyszę, ale nie ta daleke twarz i postawa!
 Wszyscy zdumieni kołem stali przy burmistrzu. Muzycy nawet i grajkowie oczy wytrzeszczali, szepcząc między sobą.
 — Jeśli się waszmość upieracie, żeście mój mąż, ozwała się po chwilce pani burmistrzowa, powiedźcież mi przez łaskę swoją, jaki mam znak na lewej ręce?
 — Czerwony znak krzyża śgo, odpowiedział nie ująknąwszy się burmistrz, wypieczony przez matkę, panią Katarzynę, gdy cię uciekając czasu najazdu, we wsi na mamkach zostawiła. Nie prawdaż?
 — Prawda! mogłeś się tego jednak dowiedzieć, rzekła figlarnie jejmość — ale powiedz lepiej, co mi dał mąż na drugi dzień po ślubie?
 Burmistrz szepnął jej w ucho ostrożnie, nie chcąc niewiasty zawstydzić.
 — Dałem ci pomnę, z dziesięć dobrych razów po grzbiecie.
 Pani burmistrzowa zaczerwieniła się cała i zawołała.
 — Ale z kądże u licha twoja młodość wróciła?
 — Posłuchajcie tylko, rzekł Słomka siadając. Wszyscy zgromadzili się koło niego, a on jął im opowiadać obszernie całą swoją historją, zakląwszy ich wprzódy na tajemnice św. Trójcy, żeby o tem więcej nikomu nie wspominali. Powiedział im, jak się z mistrzem ułożył, jak usnął, jak wstał młodym, ale za to zapłacił; potem jął czarnoksiężnika pod niebiosa wynosić, zachwalać jego osobliwą naukę i zręczność. Zdumiewali się przytomni i w głowy zachodzili. Niektórzy mając