Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/112

 — Brat mój był u mnie w przejeździe — rzekł — wyprawiłem go stąd, bo tu robić nie miał co. Więcej o nim nie wiem nic.
 Wolski się uśmiechnął, książę zżymnął.
 — Kłamiesz! — zawołał — gadaj prawdę! Wiesz, że ze mną żartów nie ma.
 — Nie kłamię nigdy, mości książę — zawołał śmiało Butrym — jestem szlachcicem, słowo szlacheckie daję, że nie wiem, gdzie jest.
 Chorąży splunął.
 — Słowo szlacheckie! — zamruczał pogardliwie.
 — Mów to waćpan, komu chcesz — wtrącił Wolski. — Któż by temu uwierzył, aby brat o bracie nie wiedział, gdy się w jednym miejscu znajdują?
 Nie odpowiadając ani się nie obracając do Wolskiego, Marcjan począł mówić do chorążego:
 — Wiedząc o tym, że brat mój tu służby nie znajdzie, a darmo by się bałamucił, powiedziałem mu, aby sobie jechał, za co się nawet pogniewał. Nie wiem o nim.
 — Ale on tu jest i Zaborską liścikami obsyła — szydersko przerwał Wolski — a żebyś waćpan o tym nie wiedział!
 — Nie wiem! — powtórzył Butrym.
 Książę z gniewu mówić nie mógł.
 — Pod wartę go wziąć! — zakrzyczał.
 — Sawery!
 Hajduk się ukazał.
 — Mości książę — odezwał się Butrym dumnie — pod wartę ja sam pójdę.
 Nie zważając na to chorąży krzyknął hajdukowi:
 — Na kordegardę go i żeby bez mojego pozwolenia krokiem się nie ruszył!
 Nie kłaniając się księciu, nie spojrzawszy na Wolskiego, Marcjan wyszedł krokiem powolnym.

110