Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/124

 — Coś waćpan sfiksował? — rzekł do podchodzącego Wolskiego. — Czy acan wiesz, na co się narażasz, na klauzurę sług bożych napadając tak zuchwale?
 — Z rozkazu księcia — przebąknął Wolski.
 — Nieprawda! książę chorąży, benefaktor nasz i protektor, takiego gwałtu nakazać nie mógł. Czego waćpan chcesz?
 — Tu się ktoś ukrywa.
 — Kto? gdzie?
 Wolski uczuł się skonfundowanym.
 — Niejaki Butrym tu od kilku dni nocuje
 — Jaki Butrym? — zapytał gwardian.
 Brat Anioł podniósł ręce do góry.
 — Gdzie? gdzie on ma być? — zapytał.
 — Ano, w masztarni ponoś — zamruczał Łoboda.
 Gwardian, z majestatem osoby duchownej i przełożonego, zmarszczony, groźny — rzekł do Wolskiego:
 — Chodź, szukaj, trzęś — ale ty sam jeden, bo tej gawiedzi tu nie puszczę, idź, ale jeżeli mi go tu nie znajdziesz, pamiętaj, że ja skargę nie na księcia, ale na ciebie wniosę o pogwałcenie klauzury klasztornej.
 Wpadłszy w taką łapkę, z której nie wiedział już, jak się salwować, Wolski z gniewem spojrzał na Łobodę. Gwardian i furtian tak zdawali się swojego pewni, a opój tak łatwo się mógł omylić: zawahał się. W tym gwardian go pochwycił sam za połę opończy.
 — Chodź mi tu zaraz, chodź! Bracie Aniele, dawaj latarkę — niech patrzy, niech trzęsie, aby nas i klasztor nie spotwarzał. Chodź!
 I ojciec Remigi pociągnął za sobą Wolskiego przykazując zamknąć furtę przed gawiedzią, która pozostała pod murem.
 Milczący powlókł się Wolski.

122