Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/24

 Chaja, patrząc ciągle w ogień, potrząsała głową:
 — A co tak pilnego? — spytała. — Czy już brat wasz miejsce znalazł i jedzie po niewoli? bo po dobrej woli w taką porę... aj! aj! ludzi w polach śnieg zasypuje; albo to nie bywało?
 Damazy milczał. Zachmurzył się posłyszawszy, że brat mu zaraz nazajutrz stąd precz kazał iść, o czym nie myślał wcale, ale kłamu zadać mu nie chciał, bo Marcjan bez przyczyny tego nie mógł uczynić.
 — Godziłoby się — dodała zwolna stara Żydówka — dla brata dłużej tu zagościć.
 — Pewno, pewno — zawołał Marcjan — i ja go prosiłem o to, ale on jak się uprze... No — i służba nie żarty.
 — Z przeproszeniem — odezwała się Chaja spoglądając na Damazego — u kogo pan się umieścił?
 — A w Nieświeżu! — wtrącił żywo podłowczy.
 Chaja głową potrząsnęła, lecz odezwać się i zdania o tym dać nie śmiała. Nieświeski pan bratem był bialskiego pana, a choć ze sobą chłodno jakoś żyli i koso a zazdrośnie na siebie spoglądali, zawsze to była krew taż sama, książęca.
 — Już jak pan w Nieświeżu miał służyć — przebąknęła cicho — to było prawie jedno jak u nas. Czemu się pan razem z bratem do nas nie dostał?
 Damazy, rad nie rad, musiał braterskie kłamstwa na swój karb przyjmować i odparł:
 — Tu bo o miejsce trudno!
 — Hm! hm! — mówiła Chaja patrząc ciągle w ogień, który miał dla niej jakąś siłę przyciągającą. — U nas o miejsce albo trudno, albo nie, a kto się umie starać, choćby żadnego nie było, znajdzie się dla niego. Pański brat w łaskach u jaśnie oświeconego chorążego.
 — Aj! aj! — przerwał Marcjan — bodajeś tak zdrowa była!

22