Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/245

 — Cóż? acan tu znowu? Skóra ci świerzbi na grzbiecie? hę?
 — Ojcze dobrodzieju!
 — Synu najukochańszy — przerwał uśmiechając się gwardian — ja cię bardzo kocham, ale żebym miał dla miłości twej klasztor narazić na niełaskę kolatora i benefaktora, nie może to być: przenocuj cicho i wynoś się jutro.
 Damazy się skłonił.
 Gwardian dobył lampki z szafki i nalał mu ją.
 — Porzuciłbyś te bałamuctwa — rzekł. — Widzę, że jeszcześ się ich nie wyrzekł. Z księciem chorążym nie wygrasz, to darmo; muru głową nie przebijesz.
 A gdy Damazy nie odpowiadał nic, gwardian weselej spytał:
 — Cóż tam w Warszawie? Łowy się udały?
 — Nic nie wiem, ojcze gwardianie, nad to, że brat mój z racji Wolskiego służbę puścić musiał.
 — Już tu o tym gadano. Chorąży zdrów?
 Ruszył ramionami Damazy.
 — Nie wiecie, kiedy powraca?
 — Mówią, że rychło.
 Parę dobrych rad udzieliwszy jeszcze Damazemu, rozstał się z nim gwardian, a Butrym, konie odprawiwszy na dawną stajnię, pojechał do brata do Chai. Nie bardzo się jakoś lękał teraz Sępika i jego gawiedzi, póki Wolskiego nie było, a tu mu oznajmiono, iż wcale obawiać się go nie potrzebował, bo Sępik, choć chromając, dobrawszy sobie ludzi skorzystał z tego, iż nań nie bardzo patrzano i do lasu drapnął. Ci, co go lepiej znali, powiadali, że skarb swój odkopawszy na Węgry z nim ruszył.
 Reszta ludzi, którymi się posługiwał, Łoboda i wszyscy jego towarzysze wcale Damazemu straszni nie byli.

243