Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/259

długą i ciężką, odwieczną, ale przez Chwostka za największy skarb cenioną.
 Strzelba ta, za którą by nikt nie dał pół tynfa, nie miała sobie równej w oczach człowieka, który, lat trzydzieści z nią chodząc, zrósł się, nawykł i na żadną w świecie by jej nie mieniał. Śrubki i sznurki nadwerężone jej zamek i łożysko wzmacniały.
 Słysząc tętent konia podniósł Chwostek głowę, uśmiechnął się, czekał i strzelbę postawił, aby gościa powitać.
 Zdziwił się jednak nieco, spostrzegłszy i poznawszy przybywającego Marcjana, któremu do nóg się pokłonił zbliżywszy się do konia.
 — Niech będzie pochwalony! A brat mój?
 — Właśnie słysząc tętent myślałem, że on powraca.
 — Nie ma go?
 — Pojechał do Białej, już trzeci dzień — odezwał się Chwostek — nigdy tak długo się nie bawi.
 — Sam jeden?
 — Sam, Pawluczka nie brał.
 — Konno?
 — Jak zawsze — konno.
 — A kiedyż powrócić obiecywał?
 — Nie mówił bo nic.
 Butrym, po krótkiej tej rozmowie niespokojny trochę — z konia zsiadł.
 — Dziś bo koniecznie chyba musi powrócić — dodał Chwostek — poczekajcie, tylko co go nie widać.
 — Trzeci dzień! — odezwał się Marcjan. — Za długo się zabawił. Gdzież on tam nocuje? Chyba u reformatów?
 Chwostek nie odpowiadał.

257