Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/272

 — Czego wy tu? Czego? Tu dla was nie ma nic — mruczał niecierpliwie. Butrym bystro mu w oczy patrzał długo, dobył pięć bitych talarów i na stole położył nie mówiąc nic. Na widok pieniędzy Koliba za włosy się pochwycił. Chciwy był i łakomy grosza — a widać było, jak go ogarniała trwoga.
 Butrym długo nie nie mówił.
 — Daj mi się widzieć z nim — rzekł w końcu.
 — Z kim? Z kim?
 — Z bratem.
 Koliba ramionami ściągnął.
 — Jakim? Co? Tu nie ma żadnego.
 — Jest — rzekł stanowczo Butrym.
 — Nie ma — zawołał Koliba, oczyma czerwonymi patrząc w niebo.
 Marcjan wyciągnął rękę po pieniądze, jakby je chciał na powrót zagarnąć.
 Na starym widać było walkę jakąś ciężką: sapać począł i zżymać się, rzucać. Spojrzał ku oknu, mruczał coś niewyraźnie.
 Z ręką nad talarami wyciągniętą Marcjan stał wpatrując się w niego. Chciwość zdawała się w nim przemagać; rękę posunął ku stołowi, cofnął ją, jakby się sparzył.
 Przeżegnał się potem machinalnie, jakby na pomoc Boga przyzywał.
 — Brat? Jaki brat? Skąd wy wiecie o bracie? — zamruczał Koliba.
 — Wiem — krótko odparł Butrym.
 Jeszcze chwila trwała niepewności, potem stary prędko ściągnął pieniądze i ani słowa nie mówiąc wziął klucz z ławy, poszedł po latarkę i u ognia knot w niej zapalał. Butrym czekał. Skinął na niego milczący stróż i poprowadził za sobą.

270