Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/276

ła, milczała — lub ledwie słowo jakieś z ust jej szeptem się niewyraźnym wyrwało.
 Zaborska, czując swą winę, jak najczęściej bywa, gniewała się na tę, którą dręczyła; porywały ją napady szału; łajała, groziła, zaciskała pięście, a gdy to najmniejszego nie czyniło wrażenia, zeschłe serce poruszyło się w niej nareszcie.
 Była matką, a to uczucie macierzyńskie, choćby je głupota zwichnęła, choćby temperament je przyćmił — zawsze się w końcu odezwać musi.
 Przeraziła się tym, że córkę utracić może. Doktor Dubiski na zapytanie, ze swą zwyczajną obojętnością, odparł: — Źle jest — ale ja na to nie lekarz.
 Ruszył ramionami i poszedł. Powołany, przychodził się przypatrywać postępom i rozwijaniu się choroby — brał za puls, dotykał głowy — a lekarstwa żadnego dawać nie chciał.
 Śmiał się ironicznie.
 — Tu nie mojego lekarstwa potrzeba.
 Łamiąc ręce, zaklinając, prosząc, wymogła na nim Zaborska, że jej w końcu powiedział:
 — Ona schnie w niewoli i smutku, acani ją musisz męczyć, katować; ja nie wiem.
 Z przestrachu Zaborska nagle zmieniła postępowanie; załamała ręce przed córką.
 — Na rany Chrystusowe — poczęła — mów, czego ty chcesz? Ja przecie nieszczęścia dziecka własnego nie mogę żądać. Mów! Otwórz się — zrobię, co w mojej mocy, nie zabijaj mnie i siebie.
 Faustyna na te zaklęcia nawet długo nie odpowiadała — tylko łzami.
 — Kochasz tego Butryma — rzekła jednego dnia matka — no, to niechaj przychodzi, byle o tym nikt nie

274