Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/278

 Poszła tam jednego dnia na mszę świętą i właśnie miała klęknąć przy ołtarzu, gdy jakby cudem (o mało nie krzyknęła) zobaczyła tuż stojącego Marcjana. Chociaż w tej chwili o. gwardian właśnie ze mszą świętą przed św. Antoniego wychodził, obawiając się, aby Butrym nie wyszedł, sama przybiegła do niego.
 — Na rany boskie zaklinam — zawołała po cichu — po mszy świętej zobacz się ze mną. Mam wielką potrzebę.
 Butrym, choć zrozumieć tego nie mógł, przyrzekł, iż czekać będzie.
 Modliła się Zaborska już z dziękczynieniem cudownemu patronowi i zaledwie ksiądz przeżegnał, powstała, idąc do Marcjana, aby go z kościoła wyprowadzić.
 Obawiała się jednak, aby ich kto razem nie widział, poszła z nim do celi o. gwardiana.
 Nie było go tu jeszcze, mieli więc czas do rozmowy.
 — Tyle acanu powiem — żwawo odezwała się Zaborska — że jakem była zawsze przeciwną temu romansowi brata jego z moją Faustysią, tak widząc, że dziewczyna mi schnie — matką jestem — co mam robić! Niech się kochają, niech się później pobiorą, słowa nie rzeknę, byle książę nie wiedział.
 Słuchał zdziwiony a po części nie dowierzający Marcjan.
 — Gdzie jest brat pański? — dodała porywczo. Marcjanowi łzy z oczu popłynęły.
 — Pani nie wiesz? — spytał smutnie.
 — Ja? Skądże ja o tym wiedzieć bym mogła?
 — Wolski się nie chwalił?
 — Na miłość bożą! A toż co? Alboż...
 I strwożona ręce zacisnęła.
 Wtem wszedł ojciec gwardian i widząc ich rozmawiających, stanął poruszając ramionami.

276