Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/280

 — Cóż to jejmość wyrabiasz? do czego te płacze? Co to jest?
 Łzami tymi skonwinkowała nareszcie Butryma.
 Zbliżył się do niej.
 — Nie mam co taić — rzekł. — Brata poranionego okrutnie wziął Wolski i siedzi w lochu pod zamkiem. Koliba wie o nim. Jeżeli możecie przez kogo trafić do niego, aby mu choć jeść dawali i rany opatrzyli, ja tymczasem starać się będę.
 Zaborska, której łzy nagle oschły, takim strachem przejętą została, słuchała oniemiała.
 — Wiesz na pewno? — szepnęła słabym głosem.
  — Bom go widział — odparł jeszcze ciszej Marcjan. — Zlitujże się pani, aby go choć przy życiu utrzymać — a Bóg łaskaw... ja...
 Zadumała się Zaborska.
 — Zbój! Kat! Oprawca! — poczęła mruczeć. — Z nim i mówić o tym nie można. Koliba — to jego prawa ręka.
 Zadumała się i poczęła oczy ocierać.
 — Jutro przyjdź do fary — rzekła cicho — powiem, co zrobię.
 Poszła żywo gwardiana pożegnać i wymknęła się z celi.
 Ojciec Remigi o niczym jeszcze nie wiedział.
 — Cóż to za konszachty z Zaborską? — zapytał znowu surowo, patrząc na niego.
 — O Damazego mnie pytała — westchnął Marcjan.
 — A ty sam nie wiesz, co się z nim stało? — rzekł gwardian.
 — Niestety, ojcze mój, wiem już — wiem!
 Gwardian oczy podniósł ciekawe, czuł jakby płacz stłumiony w głosie Marcjana.

278