Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/317

listy do niego pisał i posyłał. Nie uciekł, ale pojechał po zapłatę i powróci z mocą nową.
 Marcjan umilkł. Najprzytomniejsza Faustyna za rękę go ujęła.
 — Chodźmy na miasto komory szukać — odezwała się — idźmy stąd! Ja tu już nie wrócę.
 Chciała się Zaborska sprzeciwić, ale Butrym ją uspokoił.
 — Juści komornego szukać trzeba, a potem jejmość wywieziesz, co masz, jeżeli nie zabronią. Teraz pierwsza rzecz, ja do Koliby iść muszę o brata; niech z głodu nie mrze. Nadzieja w Bogu, choćby nawet ten zbój powrócił, ja hetmanowi do nóg padnę i niewinnego wyzwolę. Nic on przecież Radziwiłłom nie zrobił.
 — Idź do Koliby — rękę jego puszczając odezwała się Faustyna — ale powracaj po mnie. Uprowadź mnie stąd! zlituj się!
 Marcjan wprost pod bramę pobiegł, do izby klucznika.
 Zastał go odzianego i leżącego na ławie twardej, pół uśpionego.
 Usłyszawszy chód stróż podniósł się zwolna.
 Butrym wchodził śmiało, śmielej niż kiedykolwiek kto, do tej izby stróża.
 — Słuchaj, Koliba — odezwał się — ja do ciebie przyszedłem o brata.
 Nie słuchając nawet, stróż potrząsł głową przecząco i pokazał na drzwi.
 — Nikt nie wejdzie — rzekł — nikomu kluczów nie dam, aż taki przyjedzie, co tu rozkazywać ma prawo. Nie, nie!
 Popatrzył nań Butrym i dobył parę talarów, ale tym razem klucznik rękę odepchnął.
 — Kluczy i więźniów nie dam, chyba nowemu panu!

315