Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/325

 — No, to chodźmy — zawołał — ja to na oczy moje chcę widzieć.
 — Jak to? teraz? — wahając się zapytał Pac — ale noc już.
 — Właśnie, mości książę, po nocy lepiej ich wypuścić, we dnie nadto ludzi zbieży się patrzeć.
 — Ma słuszność, panie kochanku — dodał miecznik — no i ciekawe mieć będziemy widowisko.
 Ruszył się iść. Pac go nie hamował, a Butrym biegł pytając, czy ma prowadzić.
 — Prowadź, ale słuchaj, panie kochanku, łowczym jesteś: postawże nas tak, abyśmy tę osobliwą zwierzynę dobrze widzieli.
 Butrym chciał iść przodem; zatrzymał go miecznik.
 — Ciemno jest — rzekł. — Każ zapalić kilka pochodni. Panie kochanku, słowo daję, to będzie widowisko ciekawsze niż komedia, którą nieboszczyk chorąży w Słucku dla księcia kurlandzkiego wyprawił.
 — I książę — dodał Pac — dobroczynnego sobie zyskasz imię.
 — Chodźmy, panie kochanku!
 Przodem, jak piorun, ku bramie i do izby klucznika leciał Butrym. Pochwycił Kolibę w oba ramiona.
 — Zbóju, klucze! książę miecznik idzie sam tu! Wszystkich więźniów uwolnić! Rozkaz jego! Jeżeli jeden zostanie — głowę dasz.
 Koliba nie chciał wierzyć, gdy w oknie ujrzał ludzi z pochodniami, których już niecierpliwy książę miecznik ustawić kazał, i posłyszał wołanie powtórzone za księciem:
 — Więzienia otwierać!
 Dwóch raźnych miecznika dworzan wpadło do izby krzycząc:

323