Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/46

 Wolski wziął się w bok, rzucił okiem po mieszkaniu, uśmiechnął się trochę złośliwie i szepnął:
 — Mam dwa słowa.
 — Choćby dziesięć! — rozśmiała się gospodyni. — Siadajcie! proszę.
 — Gdzie mnie tam przysiąść — westchnął Wolski — tylko co nie widać, jak do księcia zawołają.
 — A kawy nie napijecie się?
 — Nie ma czasu.
 Potarł kędzierzawego, czarnego włosa; Zaborska czekała, co powie.
 — Ja do jejmości z sekretem przyszedłem — rzekł głos zniżając — ale mnie nie zdradźcie. Przekonacie się, że Wolski wam życzy dobrze.
 Zaborska się uśmiechnęła mile.
 — Miejcie wy się na baczności — począł szeptać przybyły. — Gadajcie sobie, co chcecie, a ja to wiem, że w pannie Faustynie na zabój się kochał Butrym Damazy.
 — Co? co? Ja bym takiego hołysza...
 — Nie mówię, żeby jejmość go sobie życzyła, ale on do Faustysi smalił cholewy.
 Nie dając sobie przerwać gadatliwej jejmości Wolski z chytrym uśmieszkiem ciągnął dalej:
 — Co to gadać! Co się wie, to się wie. Otóż ja jejmości coś powiem. Damazego brat wysłał do Lunewilu, do króla Stanisława: to wiadomo. Urwał się bestia i powrócił.
 Zaborska pobladła.
 — Gdzie? jak?
 — No, wiem, wczoraj w nocy tu był. Stał u Chai w rynku, przychodził cichaczem do brata, potem Marcjan go odprowadzał, a dziś z rana zniknął.
 Zaborska słuchała, poruszona i zakłopotana.

44