Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/74

W dziedzińcu na panicza wyglądał, tu — na biedne chłopię służebne.
 Od progu idąc, spode łba pilno się wpatrywał w pana, chcąc zbadać, w jakim go znajduje usposobieniu. Wyraz zmęczenia i wyczerpania nadto był widocznym, ażeby uszedł bystrego wzroku faworyta.
 Oczy księcia chorążego ciągle jeszcze ospale były przymknięte powiekami, jak gdyby drzemał.
 — A co tam? — zamruczał czując, że Wolski się przybliżył.
 Wolski, którego głos zwykle był ostry i piskliwy, odezwał się cicho i łagodnie:
 — Nowego nie ma nic, proszę jaśnie oświeconego pana.
 Oczy chorążego dopiero się teraz podniosły, ale warga dolna, obwisła, jeszcze się drzemać zdawała, wpatrzył się w faworyta, bo wiedział, że gdy nie było nic do donoszenia, on jednak coś wyszperał. Nie pytał już, czekał na należną daninę.
 — Karmuczka umarł w nocy.
 Oczy słuchającego powiększyły się bardziej, a czoło wysiłkiem jakimś pamięci zmarszczyło.
 — Karmuczka? — jaki?
 — Sześć lat temu wsadzony za zuchwalstwo, ten, co tłumaczył się, że jaśnie oświeconego pana nie znał.
 — Gdzie siedział?
 — Pod wieżą, w czarnym lochu.
 Zadumał się chorąży.
 — To cóż? — bąknął.
 — Siostra płacze, żeby go mogła pochować na mogiłkach.
 Lice księcia przybrało wyraz trwogi, oczy strzeliły groźno.

72