Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/75

 — A skąd wiedzieć ma, czy żyw, czy umarł?
 — Ciało wynieśli.
 — Bałwany, łajdaki!
 — Ja zaraz mówiłem — począł cicho Wolski — że trzeba było nocą go wywieźć i pochować, a to wina klucznika.
 — Posadzić go na miejscu tego Kar... Kar... jak się tam zwał?
 Wolski podpowiedział. Na tym się skończyło. Była chwila odetchnienia. Chorąży począł niewyraźnie szemrać pod nosem.
 — Subordynacji nie ma, w kordegardzie hałasy po nocy, aresztantom piwo i miód noszą: ja wiem. Surowo zakazać. Patrzeć, aby mi nieporządków nie było.
 Spoczął nieco i po chwili mruczał znowu:
 — Te bestie, co po lochach siedzą, czego oni śpiewają? hę? żeby ludzie ich słyszeli?
 — Mówią, że pobożne pieśni.
 — Nie wolno: w lochach powinno być cicho.
 Wolski nie odpowiedział nic. Książę znowu drzemać się zdawał.
 Po chwili szepnął bardzo nieśmiało:
 — Ten szlachcic Sulima...
 — Psiakrew! — wtrącił książę nawiasem, pięść leżącą na stole zaciskając.
 — Chory bardzo w więzieniu, może by... — Wolski, zobaczywszy groźnie na siebie skierowane wejrzenie, nie dokończył. Chorąży usta wykrzywił.
 — Hę? co? może by szelmie temu doktora Dubiskiego posłać? hę? i ulepki mu dawać. A niech zdycha! niech zdycha!
 Głos podniesiony stał się groźny, faworyt nie śmiał się już odezwać! Chwila upłynęła — książę dumał.

73