Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Na bialskim zamku.djvu/76

 — Co temu łajdakowi jest? — zapytał.
 — Nie wiem — rzekł ostrożnie Wolski.
 — Toś k.... — wybuchnął gniewnie chorąży — powinieneś wiedzieć o wszystkim; to twoja psia powinność.
 — Jego już dawno jakaś febra trzęsie — wyszeptał Wolski. — A z tą jego żoną nie ma spokoju — dodał — bo pod bramą niemal co dzień siedzi i płacze.
 — Czemu jej nie wysmagają i nie przepędzą?
 — Było i to, ale nie pomogło — odparł Wolski.
 Znowu się zadumał książę.
 — Jak on długo siedzi? — zapytał.
 — Drugi rok.
 Odpowiedzi nie dał książę. Nastąpiła długa chwila milczenia.
 — Butrym powiada, że trzeba by zapolować, bo pole dobre.
 Książę nie zdawał się słyszeć tego — dumał.
 — Niech no Butrym pamięta — odezwał się wyczekawszy — że mnie moc żywego zwierza potrzeba. Moc, moc, żeby tego była siła, jak nigdy. Niechaj policzą, co tam jest. Niedźwiedzi choćby dziesięciu mało, a i łosie, i wilki, i kozy potrzebne. Zwierzyny zawsze dosyć, a w klatkach mało: ja żywego chcę.
 — Czy jaśnie oświecony pan każe, aby z sieciami szli i łapali? Mam nakazać Butrymowi?
 — Mówiłem już — niech robią, co chcą — i żywego mi trzeba, a nie pokaleczonego.
 Wolski wiedzieć już musiał, na co książę zwierza tyle w klatkach potrzebował, i nie pytał o to.
 Zadumał się książę pomrukując: — Niedźwiedzi.
 — Tu już ich po naszych puszczach mało — odparł Wolski — co są, to niewielkie, bartniki. Z Nieświeża, z Naliboków by ich łatwiej.

74