Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Nowele, Obrazki i Fantazye.djvu/083

latał prędko, prędko, a miał skrzydła motyle, a mlił... o, nie powiem, co mlił, bo nie wiem, dosyć, że mlił.
 Westchnęła. Westchnąłem. Spojrzała w niebo. Ja — na ziemię.
 — Jak się masz?
 — Bądź zdrowa.
 I poszła sobie. Widocznie nie miałem serca.
 Przyszedł przyjaciel; w głowie pełno miał błota, w sercu dukaty, w ręku nadzieję; przyszedł i ukłonił się.
 — Dzień dobry.
 — Dobra noc.
 — Jak się masz?
 — Bądź zdrów.
 Musiał pójść także — i zostałem znowu sam jeden.
 Przyszedł ubogi; w sercu miał łzy, w głowie rozpacz, w ręku kij, a torbę na plecach.
 — Pomóż!
 — Spać mi się chce.
 — Ratuj!
 — Która godzina?
 — Umieram!
 — Bądź zdrów.
 Poszedł i ten; nie miałem serca, leżałem sobie i piłem i latałem na obłokach dymu i byłem zawsze sam jeden, — a niebo było czarne i wiatr gderał i piorun łajał i błyskawica śmiała się szydersko... A ja się nie bałem, bo nie miałem serca, tylkom się nudził, bo nudno bez niego, i ziewałem, a zasnąć nie mogłem i czasem pamięć jak latarnia złodzieja błyskała mi w głowie przypomnieniem, że nas było dwoje!
 Było nas dwoje... kiedyś dawno!... i jedno serce mieliśmy i jedno szczęście patrzaliśmy w jedno niebo i było nas dwoje w jedném... ale to dawno, dawno!...
 Nudno było bez serca. Poszukam — myślałem — i kupię sobie za pieniądze i wprawię w piersi.
 Wziąłem surdut, laskę, kapelusz i poszedłem serca szukać.
 Zastukałem do pałacu. Było tam dużo ludzi i światła i sług i koni. Wszedłem na salę.
 — Co tu robisz?
 — Szukam serca.
 — Gdzie? na balu?...
 — Chcę kupić sobie; moje mi piorun spalił.
 — Biedny człowiek. Proszę do tańca.
 — Bardzo dziękuję.