Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Nowele, Obrazki i Fantazye.djvu/086

 — Zdrów jestem.
 — Dokąd bieżysz?
 — Pieczeń czuję.
 — A pan twój gdzie?
 — Idzie za mną.
 — A ty z nim idziesz, czy do pieczeni?
 — Razem, umiem to pogodzić.
 — Kochasz pana?
 — Trochę mniéj od pieczeni.
 — Jesteś z nim szczęśliwy?
 — Uciął mi ogon i uszy.
 — A tyś go nie porzucił, wierny Kastorze?
 — Cóż? kiedy mnie karmił.
 — A gdyby cię głodził?
 — Poszedłbym szukać drugiego.
 — Przedaj mi swoje serce; słyszałem, że je bardzo chwalono.
 — O! najchętniéj; tylko w tym momencie serce moje jest w pieczeni, którą słyszę; potém...
 Już reszty słuchać nie chciałem. Zamyśliłem się, u jakiego stworzenia serca sobie dostać. Zajęcze? — będę tchórz; krucze? — będę złodziejem; tygrysie? — będę bardzo zły; jagnięce? — to to samo co cukrowe. Pójdę do sowy; kto wié, jakie serce u niéj. Czekałem do nocy; w nocy poszedłem w las do starych zwalisk, stolicy sów. Już zdala ujrzałem ich tłum po świecących oczach; siedziały w rząd, na wpółspalonym dachu i śpiewały pieśń zgliszcza i smutku.
 „Jak się świat cały spali — śpiewały — my usiądziem na popiołach i na węglach, upieczem sobie mnóstwo wróbli i będziem jeść i śpiewać i panować“.
 — Upadam do nóg.
 — A kto tam?
 — Uczciwy człowiek, który sobie szuka serca do kupienia.
 — A wiele wróbli przyniosłeś?
 — Żadnego, ale mam pieniądze.
 — Co mi dasz za serce? — zawołała jedna.
 — Ten worek.
 — Zgoda; ale za niego kup mi wróbli i piękny stary zamek spalony, w którymbym panować sobie mogła.
 Jak tylko dostałem serce sowie, stałem się ponury, lunatyk i strasznie mądry, mądry do tego stopnia, że wiedziałem, jakiego koloru były rzemyki u koturnów Juliusza Cezara... Ale ja i pantofle tego bohatera nie byliśmy dwoje i nie mogłem być rad z so-