Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Nowele, Obrazki i Fantazye.djvu/247

tuż nad nim w loży sama jedna siedziała niedawno widziana kobieta.
 Poznałby ją wśród tysiąca! chociaż nowy strój odmienił ją wielce. Ubrana była z całą wytwornością kobiety, co chce oczy zwrócić na siebie, co trochę dumna ze swéj piękności; strój jéj świecił zbyteczną może ilością błyskotek, ozdóbek, ale one nie raziły, bo były dobrane do siebie i z sobą się godziły. Adamowi wydała się piękniejszą jeszcze, idealniejszą, jemu, co tak rzadko widywał kobiety wyższego świata. Spojrzał na nią i zarumienił się zdumiony, uradowany — ona patrzała także, widocznie go poznała. Podniósł kilkakroć głowę i zawsze spotkał jéj oczy, co niby przypadkiem, przebiegając salę, na nim się chwilkę zastanowiły.
 — Kto to taki? nie wiesz ty, kto to taki? — spytał ściskając mnie za rękę i wskazując na lożę.
 — Co ci się stało! — zawołałem — ty w teatrze! o zgrozo!
 Adam się zmarszczył i powtórzył nie tłómacząc się i nie odpowiadając:
 — Ko to taki? znasz ją?
 — Kogo?
 — Tę kobietę.
 — Ależ nie jedna tu kobieta — zawołałem śmiejąc się.
 On brwi zmarszczył niecierpliwie, jakby się bał, żeby mu nie uciekła, nim się dowié, kto jest.
 — Ot ta — i wskazał oczyma ściskając mnie coraz mocniéj za rękę.
 — Ta! To pani sowietnikowa, Paulina.
 — Sowietnikowa! — rzekł Adam wpatrując się we mnie, i dodał — a wiesz ty, gdzie ona mieszka?
 Zacząłem się śmiać.
 — Adamie, oszalałeś czy co?
 On się niecierpliwił.
 — Zakochałeś się w niéj? jakże dawno?
 — Dzisiaj ją pierwszy raz widziałem, — odpowiedział miarkując się i niby sam z siebie śmiejąc, a śmiech ten był tak przymuszony, że aż mi się przykro zrobiło.
 — Mieszka niedaleko ratusza — w domu...
 Adam zaledwie to usłyszał, odskoczył i stanął znowu na miejscu, z którego najlepiéj mu było patrzéć w lożę Pauliny. I nie sam jeden rzucał w nią wzrok ognisty, z parteru pełno wejrzeń do téj loży leciało, a żadnego nie odpychano, na niektóre odpowiadano pół uśmiechem, na inne skinieniem głowy, na inne jeszcze zimnym wzrokiem, co to mówi: — Ja cię nie znam.
 Uważałem, że oczy kobiety częściéj się zwracały na Adama,