Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Nowele, Obrazki i Fantazye.djvu/265

ką piosenkę, gdy w dziedzińcu ukazała się zdyszana, biegnąca Herszkowa.
 Wybiegł przeciw niéj gospodarz, poznawszy ją przez okno, ale nim usta otworzył, któremi miał żart jakiś bezecny wyrzucić, ona go pociąnęła za suknią.
 — Wielkie nieszczęście — zawołała, — wielkie nieszczęście, niechaj pan posłucha.
 — No, to gadaj.
 — Tu nie można, tu kto posłyszy.
 Pan Jan wprowadził ją do osobnego pokoju w oficynie.
 — Nu i cóż? — zawołał.
 — Mój mąż! mój mąż wié o wszystkiém, ón mnie zabije!
 — Cha! cha! cha! — zawrzał gospodarz — A! jaki z ciebie tchórz! Cóż, wybił cię?
 — Jeszcze nie, ale jemu brat powiedział, ón wié, pojechał do miasta po podrabina. Oni mnie zabiją, ja wiem. A! panie, broń mnie!
 — Cóż ja zrobię na to? — zimno, wpół żartobliwie jeszcze, spytał zagadniony.
 — Ja się ochrzczę, niech pan mnie chowa. — I to mówiąc, a posłyszawszy szelest, rzuciła się krzycząc w głąb izby.
 Jeśli kto, to pan Jan był w niemałym kłopocie. Czoło mu się zmarszczyło, usta nadęły i obróciwszy się do Herszkowéj, rzekł:
 — Dajże ty sobie pokój i ruszaj stąd, bo ja ciebie nie chcę znać i o niczém wiedzieć. Będzie kłopot, na co mnie to?
 Żydówka osłupiała, posłyszawszy.
 — Co? — zakrzyknęła — co?
 — No cóż? idź sobie i po wszystkiém — rzekł pan Jan, — idź sobie jak-eś przyszła, bo ja ciebie nie przyjmę.
 — Pan mnie nie przyjmiesz? — zawołała głośno — pan to śmiesz mówić? pan, ty jesteś tak podły?
 — Ja! podły? — zakrzyczał pan Jan.
 — Ty, podły, ty musisz mnie przyjąć; bo nie wiesz, co zrobię, co ci zrobić mogę?
 Tchórz jak wszyscy, udający wielkich zuchów, na te słowa wyrzeczone śmiało i stanowczo, pobladł i zmieszał się hulaka.
 — Ale bo, ale ho, — zaczął bąkać powoli, bo moja kochana Herszkowa, cóż ja z tobą zrobię!
 Ona nawzajem teraz dziwiła się odmianie jego głosu i miny.
 — Co? — rzekła — daj mi odzienie inne, ja się ochrzczę i będę twoją.
 Tu znowu w głos się zaśmiał pan Jan.
 — Jak to?