Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Nowele, Obrazki i Fantazye.djvu/270

cichu dopytali się chaty chłopa, który się zwykle trudnił przeprowadzaniem kontrabandystów.
 Stary Jow siedział u ogniska i kurzył tytoń, gdy weszli. Chata jego na oko nie różniła się od innych, lecz wewnątrz przypatrzywszy się postrzegłeś ślady ukrywanéj zamożności. Kilka naczyń miedzianych tam i siam porozstawianych, na szyi żony bogatsze sznury korali i krzyż bronzowy świecący; u niego fajka drewniana wyrabiana, koszula z płótna cieńszego, buty na nogach, pas nie domowéj roboty.
 Gdy żydzi weszli, powrócił głową i popatrzył na nich.
 — Ot już czort niesie żyda, — rzekł pocichu, nie będzie nocy spokojnéj.
 Żydzi kłaniali mu się, a towarzysz Hersza szeptał, kto go przysłał.
 — Dobrze, dobrze, — rzekł chłop — już to jakoś będzie, a co dacie?
 — Nu, a co ty chcesz?
 — Wy idziecie z wielkiemi pieniędzmi — mówił Jow.
 — My! a wej!... — zakrzyknęli żydzi oba pobladłszy — my nie mamy, tylko to co tobie dać, czy szalone wieść z sobą pieniądze.
 — Nu, a ja to znam, że wy macie pieniądze — rzekł Jow podpalając fajkę — gadajcie, co chcecie. Jest was dwóch, po pierwsze, ty, — wskazał na Hersza, — masz trzos na brzuchu, a ty — rzekł do drugiego, — pewnie podwiązki tłuste.
 Żydzi pobledli.
 — A czego się boicie? ja was nie obedrę — rzekł Jow, — mnie ludzie znają; ja sprawiedliwy człowiek. A co dacie?
 Żydzi się naradzili.
 — Damy dwa czerwońce, — rzekli — to więcéj niż wszyscy dają.
 — Dacie cztery, — rzekł chłop.
 — Ani grosza jak trzy.
 Jow milczał, zapalił fajkę na nowo, usiadł pod piecem i powoli powiedział:
 — Niby to ja nie wiem, że wy dać musicie, a jak nie dacie, to ja się nie ruszę krokiem.
 — A to my wolim wrócić do domu — rzekł Hersz.
 — Dobréj nocy wam, idźcież sobie z Bogiem, a dajcie mnie pokój.
 Żydzi szwargotali znowu, Jow fajkę palił i drumkał pod nosem i ognia poprawiał.
 — Nu, co z tobą robić, — rzekł Hersz — damy, a chodź i prowadź.
 — Dawajcież na stół.
 — Jak przeprowadzisz.