Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Nowele, Obrazki i Fantazye.djvu/422

steczko. O tym chleba kawałku dojdziesz do niego, tam robotę znajdziesz, abyś darmo nie żebrał... a Bóg uczyni resztę... Nad sierotą Bóg z kaletą...
 Trzoda ryczała, kręcąc się po ulicy; pastuch podniósł kij, krzyknął i pociągnął daléj. Chłopak przywykł był słuchać i posłuchał starego, począł jeść twardy chleb czarny i powlókł się gościńcem. Gościniec przechodził ponad cmentarzem — zaszedł więc jeszcze na grób matki i popłakał, pocałował ziemię, i powlókł się daléj. Pastuch mu jeszcze raz, zdaleka, z łąki, kijem pokazał gościniec...
 Otóż jak się to stało, że chłopczyk sierota, sam jeden szedł drogą... i płakał trochę...
 Ale gościniec z początku szeroki, począł się kręcić i zmniejszać, potém zeszły się z nim inne drogi z prawéj i z lewéj strony, potém było ich kilka i już nie wiedziéć było jak trafić, aby się nie zbłąkać idąc do miasteczka... a mieściny nie widać było. Słońce dopiekało i mogło być około południa. Drogą, to się przemknął jeździec, to się przesunęła bryczka, to się przewlókł wóz chłopski, a nikt na sierotę nie zważał, a niebożątko téż i pytać nie śmiało... Nogi w piasku ustawać zaczęły... strach ogarniał...
 Siadłszy pod sosną na kamieniu, spuścił głowę, i znowu na łzy się zbierało... W tém świergotanie ptaszyny go zbudziło: dokoła niego latał szary jakiś wróbel, czy pliszka, i kręcił się i uwijał, jakoś tak wesoło, tak żwawo, że mimowolnie sierota podniósł głowę i począł mu się przyglądać. Ptaszek — to się spuszczał ku ziemi, chwytał jakąś słomeczkę, pruszynę, puszek i z tą zdobyczą w dziobku śpieszył na gałąź sosnową, a w liściach jéj znikał — to znów puszczał się daléj i siadał nad maleńką wody kałużą i popijał, to w piasku się grzebał, obsypywał nim, skrzydełkami trzepał, to w powietrze się wzbiwszy śpiewał wesolutko... Gdy mu z oczów znikł ptaszek szary, chłopcu się aż smutno zrobiło — bardzo był ciekawy życia ptaszego... Aż przybliżywszy się zobaczył gniazdko i swojego znajomego, który sam sobie robił porządek, gałązki układał, nóżkami i dziobem wyściełał i osłaniał... Robota była ciekawa i pośpieszna i bardzo piękna... gniazdko poczęte rosło w oczach, zaokrąglało się, ubierało... A gdy chłopak się zbliżył ostrożnie, postrzegł z zadziwieniem, że ptaszek, co się tak zwijał koło swojéj roboty, wcale się go nie obawiał...
 Ludzie, wyjąwszy pastucha, jakoś mu niewiele pomogli; biedne chłopię pomyślało sobie, że nie szkodziłoby się takiego mądrego ptaszka poradzić. Zdjął więc czapczynę, ukłonił się grzecznie bardzo i rzekł cicho:
 — Szanowny wróblu dobrodzieju, jeżeli uchybiam w tytule, proszę mi przebaczyć, gdyż mały jestem, niewiele widziałem