Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Nowele, Obrazki i Fantazye.djvu/430

Poszedł więc daléj nieco. Kobieta niemłoda z dzieckiem na ręku zastąpiła mu drogę i spojrzała nań litościwie.
 — Co chcesz za ten piasek? — spytała.
 — Widziałem — rzekł chłopiec bojaźliwie — że za mniejszy woreczek zapłacono pół złotka.
 — A tyś to skąd? czy to nie wiesz ceny?
 — Nie, jam dopiéro piérwszy raz przywlókł się do miasta.
 — Cóżeś ty za jeden?
 — Sierota...
 Kobieta przycisnęła do piersi dziecię, które trzymała na ręku, łza się jéj zakręciła w oku, dobyła z kieszeni dwie dziesiątki i kazała piasek wysypać w sieni dworku. Chłopak zrobił to bardzo zręcznie, kupkę ułożył i pocałował ją w rękę.
 — Patrzajże — rzekła kobieta — nie zmarnuj grosza... niech cię Bóg błogosławi, biedaku.
 Znalazłszy trochę litości w sercu ludzkiém, chłopak się zadziwił, ale pomyślał, że w tym świecie ludzi jakoś lepiéj być musi niż u zwierząt. Śmieléj tedy wyszedł z sieni. W progu spostrzegł chłopaka, który był tylko co piasek sprzedał także i ciekawie patrzał na niego. Chłopak miejski miał straszną minę urwipołcia, podobny był do obitego i zakopconego wróbla miejskiego.
 — A coś ty zarobił? hę? dwie dziesiątki? — spytał go chłopiec — głupi babsztyl, że ci tak drogo zapłacił, za to, że masz minę biedną... Chcesz ze mną zagrać?
 — Jakto zagrać?
 — Ja mam także dwie dziesiątki, sprobujemy szczęścia, rzucim je do góry... Jeśli dziesiątka padnie na litery, to twoja; jak na orła, to moja. Będziesz miał cztery dziesiątki zamiast jednéj.
 — A jak przegram! — rzekł chłopak.
 — To nie będziesz miał żadnéj — odparł śmiejąc się drugi.
 — A na cóż ja mam grać i także twoje odbierać?
 Wtém gdy rozmawiali, chude psisko trąciło w nogę naszego biedaka. Ten się odwrócił, a pies mu mruknął: „nie graj, a idź daléj; coś zarobił, to twoje, a co-byś wygrał, byłoby wydarte drugiemu“.
 — Nie chcę grać — rzekł, ostrożnie tuląc dziesiątki, posłuchawszy psa, chłopiec.
 — A gdzież ty idziesz? — zapytał pierwszy.
 — Idę szukać schronienia...
 — Cóż to ty nie masz nikogo?
 — Nikogo.
 — Toś ty nie tutejszy?
 — A nie.