Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Nowele, Obrazki i Fantazye.djvu/460

Wynudziwszy się dobrze z niemi, Władysław, który sam-na-sam chciał się z radcą rozmówić — pozostał nieco.
 Gospodarz niespokojnie jakoś na zegar spoglądał — ten wskazywał kwadrans na dwunastą. Gość wziął nareszcie za kapelusz.
 — Chciałem kilka słów pomówić z panem radcą.
 — Czy w interesie? — spytał gospodarz — troszkę spóźniona pora.
 — Nie, właściwie nie jest to żaden interes... prosić miałem o informacyę?
 — Cóż to takiego?
 Radca zbliżył się, patrząc mu w oczy ciekawie.
 — Pan radca był w stosunkach z nieboszczykiem doktorem Zrobkiem?
 — Tak, znałem nieboszczyka, zacny był człowiek.
 — Zna pan zapewne wdowę po nim?
 Radca jakoś dziwnie wydął usta.
 — Tak, troszkę...
 Przybrał postawę chmurną.
 — Osoba bardzo nieszczęśliwa — rzekł Władysław.
 Radca na niego popatrzył.
 — Hm? — spytał — myślisz, że nieszczęśliwa?
 — Tak przywiązaną była do nieboszczyka.
 Znowu stary pan radca bystro spojrzał na gościa i odchrząknął.
 — Pan zapewne słyszał, z jaką czcią dla pamięci męża?...
 — A tak, tak, te komedye cmentarne, wiem, wiem, słyszałem. Ale do czego się to zdało, do czego!
 Ruszył ramionami.
 — Tak, zamęczyła się nieszczęśliwa kobieta.
 Radca śmiać się zaczął.
 — Symplicyusz z waćpana — rzekł — czy z Ameryki powracasz, czy nie wiesz nic?
 — Ale o czémże miałbym wiedziéć?
 Pan Komięga stał osłupiały, popatrzał na zegar.
 — Prawda! — rzekł — przypominam sobie, że się z pana naśmiewano, boś podobno jak szalony za nią po cmentarzu się uganiał.
 — Byłem i jestem z największą czcią dla pani Salomei.
 — Tak, ładna kobiéta... ładna kobiéta — rzekł radca. — Spojrzał w oczy Władysławowi. — Nareszcie wszystko skończone, komedya odegrana szczęśliwie i niéma co mówić o tém... dzisiaj z rana ślub wzięli!