Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Nowele, Obrazki i Fantazye.djvu/524

łobuzami, co się zowie!! Jak-em go zobaczył, a! Jezu miłosierny! choć go za biletami pokazywać. Buty, poczynając od nich, gdzieś ze śmietnika chyba wziął i dwa razy większe niż jego niemożliwe łapy... Spodnie na jednéj szelce, obszarpane a zatłuszczone. Spencerek, dam dukata, kto mi powie jakiego koloru, twarz zamorusana, włosy jak szopa. A we łbie tym, dwoje oczu jak węgle czarnych.
 Gdy mi się zjawił na progu, myślałem, że przyszedł po jałmużnę i jużem się gotował z trzygroszniakiem i z kazaniem — aż tu niepytany, obejrzał się i do dzbanka.
 — A tobie co do niego?
 — A kiedy gospodarz mnie przysłał, przez to że Demko chory.
 Więc rozmowa.
 — Cóż Demce?
 — Kto to może wiedziéć? leży a zębami dzwoni.
 Ani chybi febra, pomyślałem.
 — A ty się jak zowiesz?
 — Na chrzcie to ja wiem, że Jóźkiem mnie nazwali, a tak mnie prześladują Czupurnym.
 Zacząłem się śmiać.
 — Czekaj, a skądżeś ty?
 — A znikąd, proszę pana.
 — Co u licha, a skądżeś się wziął?
 — Byłem u majstra u szewca, co prawda, ale jak się spije, to tak wali, że kości łamie, tom uciekł, i służę do latania przy sklepach i ot tak, jak się zdarzy.
 — Nie masz rodziców?
 — Gdzie? kiedy ich już nie stało! — rzekł Czupurny.
 — Gdzie legasz, ha?
 — Śpi się to tu, to tam. — I począł się dobierać do dzbanka.
 — Patrz-że — rzekłem — żebyś nie stłukł, a popłócz, i palców w niego nie maczaj.
 Rozśmiał mi się pokazując zęby białe i furknął. Mój miły Boże, co to z tego wyrośnie! Na gałęź! Aż żal. Bo nawet zdaje się sprytne.
 Gdy ze dzbankiem powrócił, dałem mu trzy grosze. Setnie mi się go żal zrobiło, i byłbym go po głowie pogłaskał, ale go ani dotknąć, taki brudny.
 Pocałował mnie w rękę.
 Pytam go:
 — A co to z ciebie będzie?
 Rozśmiał się i podrapał za ucho.
 — Abo to ja wiem.