Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/094

 Ruszył ramionami.
 — To staranie — rzekł szydersko starosta — wymagać kędzie studyów...
 — Siostra ci je ułatwi... a ty! ty, gdy zechcesz, podobać się potrafisz...
 Smutnie uśmiechnął się pan Alojzy... Ojciec go za rękę chwycił.
 — Dla mnie to ożenienie — rzekł — jest to sprawa życia lub śmierci! rozumiesz? Familia czyha na mnie i grozi, muszę przeciw niéj stawić mur... któregoby ona złamać nie mogła... Tyś moją nadzieją całą!!
 — Niezmiernie się lękam... oby ona nie okazała się zbyt wątłą...
 — Tu idzie, ciągnął daléj minister, nietylko o mnie, o moją politykę, ale o twoją przyszłość, o wzmocnienie położenia twego, o siły! Z Potockimi ręka w rękę, jesteśmy pewni zwycięztwa!
 — A raczéj oni z nami są go pewni! poprawił Brühl... Familia także była niegdyś nasza...
 Brühl stary brwi zmarszczył...
 — Oni nas chcieli użyć za narzędzie — to było trochę za śmiało... Zresztą, wystawiłem ich na próbę, dawałem im alians — odrzucili go obrażając mnie osobiście... Plany ich odkryte, czychali na to, aby mnie obalić...
 Lada chwila walka wybuchnąć może... trzeba do niéj być gotowym...
 Cóż ty na to?