Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/138

o czém tam była mowa! Jeszcze mi się głowa pali, jeszcze mi bije serce...
 Marya spojrzała ciekawie.
 — Czy mama się gniewa za co?... Na nas? dodało dziewczę, bo matkę znało tylko prawie z jéj gniewu.
 — O! nie! nie — zniżając głos poczęła madam — ale co mi mówiła! co mi mówiła!
 Już tylko oczyma pytała Marya. Nastąpiło jeszcze jedno w głowę pocałowanie... potém nie mogąc już utrzymać sekretu, poczęła madam żywo.
 — Tylko mnie nie zdradź, chère Marie — a! broń Boże... coś ci powiem, czego się nie spodziewasz...
 Schyliła się jéj do ucha...
 — Wydają cię za mąż!
 To powiedziawszy, spojrzała Dumont, jaki skutek wywarła... i przelękła się. Marya rzuciła się, chwyciła ją za ręce i padła zemdlona.
 Krzyk okropny wyrwał się z piersi madamy, siostry przybiegły z drugiego pokoju, a że młości były surowo zakazane i nigdy się nie trafiały, nie wiedziano jak ratować... Marya jednak po chwilce ocuciła się sama... i głowę położywszy na kolanach Dumont, płakała.
 Siostry przy niéj posiadały na ziemi — niezrozumiałe to było dla nich... Ludwisia zawołała głośno, że Maryni trzeba było dać dziegciu powąchać — bo to musiały być robaki...