Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/151

chciała — ta otwartość przeraziła ją i ucieszyła razem, było w niéj nareszcie coś szczerego, coś ludzkiego. Lecz rzucone pytanie, rozwiązać dla niéj było trudno. O projekcie urzędownie uwiadomiona nie była, przyznając się do tego, że Dumont jéj o nim mówiła — zdradzałaby Francuzkę...
 Naiwna jak dziecię — lecz nieco ośmielona już — odezwała się cicho:
 — A! ja — ja o niczém nie wiem.
 — To się panna wojewodzianka przynajmniéj domyśla? dodał Brühl.
 Na to nie było odpowiedzi; ciągnął więc daléj:
 — Rozumiem, że tak narzucony pani... przyszły życia towarzysz, raczéj nienawiść musi obudzać, niż przyjaźń!
 Panna Marya coraz się czuła swobodniejszą, i choć nieśmiało jeszcze szepnęła:
 — Wszak to się do obu stron stosuje zarówno.
 — Niestety! temu zaprzeczyć niepodobna — mówił starosta — jednakże rola mężczyzny jest przykrzejsza.
 Chwilkę zamilkł, bo się służący zbliżył z półmiskiem...
 — Pani mi daruje — począł znowu — że jestem zmuszony tak samo być posłusznym woli ojca, jak pani swoich rodziców rozkazom... Cóżby to pomogło, gdybyśmy się zbuntowali? Jutro przyszedłby ktoś drugi, mniéj względny odemnie, i ofiara spełnićby się musiała...