Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/168

dziemy modus vivendi. Pani wyszuka przyjaciela, ja znajdę przyjaciółkę... wzajem przebaczymy sobie winy, i ani lepiéj, ani gorzéj od drugich dobijemy się do końca...
 Mamy w czystym zysku, że się żadne z nas nie zawiedzie, bo sobie nie czynimy złudzeń... Nie jestże to położenie wyśmienite? Karty na stole, gra otwarta...
 Cha! cha! cha! rozśmiał się Brühl spoglądając na zadumanego Sołłohuba...
 — Cała sztuka — dodał — punkt widzenia; — strona dobra, jak widzisz, zawsze się znajdzie nawet tam gdzie jéj nie ma...
 — Ta twoja wesołość! mruknął przyjaciel.
 — Ale cóż pomoże jeśli się truć będę i truć tragicznie? spytał Brühl.
 Sołłohub milczał, lecz po chwili dodał:
 — Uważaj jak lepiéj, ja tylko czuję, że mi cię okrutnie żal...
 — Starosta uderzył go ręką po kolanie...
 — Dziękuję — ale widzisz, wychodzę z téj łaźni... zdrów i cały... Co ty chcesz od życia!! Każdy ma swe przeznaczenie — a ja nie skarżę się na moje...
 Przyjaciel smutnie jakoś przypatrywał się nadrabianéj wesołości starosty...
 Wiesz co? rzekł: nigdy niczego nie zazdrościłem nikomu — ale tobie prawie zazdroszczę humoru i rezygnacyi... Jesteś dla mnie zagadką... Zdaje mi się, że albo fanfaronujesz, lub nie jesteś człowiekiem.