Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/172

 — Brühl! co mówisz? zawołał przestraszony niemal przyjaciel.
 Uśmiechnął się na to starosta.
 Wiesz dla czego? bo mi wszystko jest obojętne... bo mi się zachciewa biedy dla wyjścia z tego marazmu...
 — Jesteś człowiek po prostu szczęściem popsuty — odezwał się Sołłohub, — ale na to żadnéj innéj rady nie ma, tylko prawdziwa bieda, któraby o zmyślonéj zapomnieć kazała... dajmy już temu pokój.
 To mówiąc przeszedł się po pokoju Sołłohub, jakby się do czegoś gotował, i zbliżył z wolna do Brühla, który krzesło pod sobą od niechcenia kawałkami wyprówał.
 — Kochany starosto — odezwał się — mam do was prośbę. Byłeś mi dawniéj przyjacielem...
 — I jestem zawsze!
 — Przyłóżże się do szczęścia mojego!
 Złożył ręce jak do modlitwy.
 — O co ci idzie? mów, bez tych wstępów i przygotowania...
 — Kiedy twoje wesele?
 Brühl aż się cofnął na to pytanie, którego się nie spodziewał...
 — Nie przypominajże mi go... cóż tobie z tego przyjdzie!
 — Ale przecież — kiedy?
 — A no — około Nowego Boku, zdaje mi się.