Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/187

 Marya płakała i nie odpowiadała nic...
 — Straszliwa tragedya — ciągnęła daléj poruszona Dumont — co tu z tém począć! To trzeba sobie wybić z głowy i serca, to nie ma sensu... okropna... a wojewodzina...
 Zakryła sobie oczy Francuzka.
 — Na samą myśl truchleję — dodała...
 — Widzicie, rzekła — ja — ja się domyślam, mogą się dorozumieć inni. Wojewodzianka mizerniejesz, kaszlesz, zamyślasz się — widocznie ślub ten w niéj wstręt obudza. Uchowaj Boże inni ludzie na tę myśl wpadną, zgubisz siebie i jego...
 Surowość obojga rodziców była tak znana, iż w istocie Francuzka miała prawo się trwożyć.
 Panna Marya stała już z oczyma suchemi, milcząca...
 — Za cóżby mnie karać miano, albo jego? — odezwała się wreszcie — oczyma tylko rozmawialiśmy z sobą i sercami... Trzeba będzie umrzeć z tęsknoty gdy mnie ztąd wywiozą — umrę — wy mnie nie wydacie; tajemnica pójdzie ze mną do grobu... A! wy nie powiecie nikomu!
 Załamane ręce madamy świadczyły, iż nigdyby tego dopuścić nie mogła...
 Rozmowa przedłużyła się, tak urywana i mało zawierająca treści jak jéj początek — płakały, ściskały się, Dumont piła wodę, aby się otrzeźwić, litowała się — szukała jakiegoś ratunku, a znaleźć go było trudno.