Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/209

 Odstąpiły trochę na bok...
 — Ty taka jesteś smutna i zmęczona, szczebiotało dziewczę... Prawda! że ten ślub to straszna zawsze rzecz... ale twój Brühl ma tak dobrą, łagodną, miłą twarz, że — jabym się go nie obawiała, i ty nie powinnaś!
 Smutny uśmieszek przebiegł po ustach wojewodzianki, która sobie przypomniała rozmowę u stołu...
 — Nie dziw się mi — rzekła... Dla ciebie to człowiek obcy, z którym zaledwie kilka słów przemówisz w życiu — a dla mnie to pan i władca... którego mam być niewolnicą.
 — Ale nigdy niewolnicą! oburzyła się cześnikówna... Co za myśll moja droga! poddawać się nie trzeba... a potém... jeśli się kochać będziecie... czyż zacięży niewola?
 Wojewodzianka obejrzała się jakby lękając, aby ich nie podsłuchano... gorzki uśmiech blade jéj usta ściągnął...
 — A jeśli się kochać nie potrafimy? szepnęła.
 — A! toby było bardzo smutno! opierając główkę na ramieniu narzeczonéj, odezwała się cześnikówna. Jak ci się zdaje?
 Popatrzały na siebie...
 — Bóg jeden wie!
 — A serce twoje?
 Marya spuściła oczy...
 Muzyka, która się w téj chwili odezwała na galeryi, zwiastowała pochód do wieczerzy... pary