Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/263

który dowodził, że gdy hrabia jest w bibliotece, naówczas mu przerywać nie wolno.
 Brühl chociaż głosu poznać nie mógł, czuł w nim kogoś znajomego, rzucił książkę i sam drzwi otworzył. Stał przed niemi zrozpaczony, ale śmiejący się jednak generałowicz Sołłohub, strojny nadzwyczaj elegancko, rozpromieniony, wesoły i zdający się bawić walką, którą prowadził z kamerlokajem. Zabaczywszy Brühla, krzyknął, ręce rozpostarł i rzucił się ku niemu śpiewając...
 Cóż ci jest? spytał Brühl — jesteś w jakiemś usposobieniu szczęśliwém, w jakiém cię od wieków nie widziałem?
 — Bom najsczęśliwszy z ludzi! odezwał się Sołłohub wchodząc i kapelusz rzucając o ziemię a sam padając w objęcia przyjaciela — winszuj mi, zazdrość, ciesz się...
 — Co ci jest?
 — Widzisz! szaleję!
 — Ale od czego? od czego?
 — Opiekunowie cześnikówny, złamani nareszcie instancyami moich wujów Radziwiłłów... zgodzili się na to... abym pannę Maryę poślubił...
 — A ona?
 — Ona — musi się na to zgodzić!
 — I ty weźmiesz ją zmuszoną?
 — Wezmę taką jaka jest... i będę u nóg jéj leżał, dopóki mi nie przebaczy i nie pokocha...