Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/279

 Godziemba się zarumienił.
 — Możesz to być? spytał żywo...
 — Kiedy ja waćpanu powiadam! Wierz, nie wierz — jak chcesz...
 Pan Tadeusz namyślał się długo...
 — Wiesz pani — odezwał się wreszcie z jakąś energią nagle wydobytą z piersi — mam najżywsze uszanowanie dla obojga moich państwa...
 — Spodziewam się jednak, żartobliwie wtrąciła Dumont, że dla jednéj z tych dwóch osób masz waćpan coś więcéj nad uszanowanie i pewne obowiązki...
 Zmieszał się pan Tadeusz, lecz zaraz dodał:
 — Dla pana cześnika mam wdzięczność za dobroć jego...
 — Ale nudny waćpan jesteś — odezwała się Dumont klepiąc go po ręku. Jemu to nie uwłacza że ma serce... i że się kocha! Wątpię żeby się pewna osoba bardzo gniewała za to, a wiedząc, że z jego strony... na przywiązanie rachować nie może... no... czułaby się spokojniejszą.
 Spojrzała mu w oczy — Godziemba był chmurny zamiast się rozradować, jak Francuzka przypuszczała...
 — No — ale mówże waćpan...
 Pan Tadeusz oczy spuścił...
 — Niech pani nie sądzi o nim, żeby on był płochy i łatwy do odgadnięcia i do zwierzenia... Trudno go zbadać.