Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/280

 — Ale przecież?
 — Jabym się ledwie śmiał domyślać.
 — Kogo? czego? — Doprawdy, poczęła niecierpliwiąc się Dumont, trzeba mieć anielską, zimną krew... kogóż się domyślasz?
 Godziemba nagle wstał z krzesła.
 — Słowo daję — nic nie wiem...
 Dumont się rozgniewała, lecz wstrzymała wybuch nieukontentowania.
 — Więc mam odpowiedzieć pewnéj osobie że... waćpan nie wiesz nic i nie śmiesz się domyślać!
 Ruszyła ramionami, wstając także z krzesła.
 — Przyznam się — rzekła — że są osobliwsze na świecie charaktery, które odpychają tych, co im chcą wyświadczyć przysługę!... odpychają cisnące się szczęście! Któż to rozumie...
 Walczyć z sobą zdawał się Godziemba...
 — To darmo — szepnęła Francuzka — kiedy waćpan mi nie wierzysz... nie ma co dłużéj mówić... Stosunek ze mną mógłby mu być przydatny, lecz siłą nie narzuca się dobrodziejstwa. A! tak! to darmo! to darmo! — powtórzyła po razy kilka.
 — Pani mnie zrozumieć nie chcesz — odezwał się pan Tadeusz — ja oprócz domysłów nie umiałbym nic więcéj powiedzieć...
 — Więc są domysły? są do nich powody?...
 — Znalazłyby się — rzekł niechętnie Godziemba zapewne... Pan cześnik... ma nadzwyczajne uwiel-