Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/281

bienie, choć się z niém dosyć ukrywa... dla pani Sołłohubowéj...
 — Nareszcie — zawołała Francuzka klaskając w ręce. Ja się tego téż domyślam, ale powiedzże mi waćpan... jak się mu zdaje? — mają bliższe stosunki...
 Tu zakaszlała i spojrzała znacząco.
 — Innych nad te na które wszyscy patrzymy, nie sądzę...
 — Nie widują się z sobą potajemnie?
 — Uchowaj Boże! przerwał Godziemba.
 — Nie pisują do siebie?
 — Nie — zaprzeczył dworzanin — posyła jéj książki.
 — W nich mogą być listy... albo — albo miejsca znaczone... o! o! książki, przez nie wiele powiedzieć można...
 — O tém nie wiem...
 — Bo waćpan nic nie chcesz wiedzieć... A mąż? zazdrosny?.
 Nie dostrzegłem tego. Jest zresztą z takiém dla żony uwielbieniem, że nie ośmieliłby się jéj posądzać.
 — Jakże ona dla Brühla?
 — A! bardzo przyjaźnie usposobiona...
 — Przecież, badała zręczna Francuzka — waćpan powinienbyś rozróżnić przyjaźń od innego uczucia...
 — Nie śmiem wyrokować...