Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/302

kiem, bym je tak samo znowu jak wprzódy przeżyła, — a! nie chciałabym go za nic...
 Mniszchowa klękła przy niéj i ujmując ją za rękę, cicho szepnęła:
 — Lekarz nakazał spokój — mówienie mamę porusza.
 — Nic mi już nie pomoże i nie zaszkodzi — odpowiedziała po cichu — ale wnet jakby posłuszna zamilkła, oczy zwróciła na ogień, potém na dzieci i powtórzyła razy kilka:
 — Ofiary! ofiary! wszystko ofiary.
 Stąpanie dało się słyszeć zdala, głowa się podniosła, oczy skierowały na drzwi, widocznie poznała czy przeczuła nadchodzącego... W progu ostrożnie wsuwający się ukazał minister... Wchodził pomięszany, twarz ułożywszy obojętną do smutku... Zbliżył się do krzesła i stanął pochylając ku hrabinie.
 — Jakże dziś — lepiéj?
 Uśmiechnęła się.
 — Zupełnie dobrze! widzisz... nie mogło nawet być lepiéj.
 I ręką wskazał dzieciom, aby wyszły, a mężowi krzesło, które przed chwilą przesunęła była Mniszchowa. Posłuszne dzieci wyszły, minister widocznie zakłopotany usiadł.
 Przez czas jakiś milczenie trwało, bo chora myśli się zbierać zdawała.
 — Ofiary! ofiary! poczęła znowu jakby sama do siebie. — Brühl! — kiedy tych ofiar będzie do-