Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/315

 — Pół tuzina butelek, a tego co wiesz! — szepnął stolnik.
 Tymczasem Laskowski mu lampkę przysuwał.
 — Przyjmuję — odezwał się — ale prawie tu będąc gospodarzem i domowym, obliguję, aby moje téż wino wzgardzone nie było. Znajomości się nie robią na sucho...
 Mówił prędko i z łatwością wielką, a miał ten dar sympatycznego wyrażania się i głos jakiś miły, że wszystkich za serce chwytał.
 Uderzył po kolanie skarbnika.
 — No cóż, czcigodny mój kolligacie... co wy mówicie... jaki omen sejmowi dajecie?..
 Skarbnik ruszył ramionami, usta mu drgały tylko.
 — Powiedziałbym wam co myślę, ale... ni fallor, nie podoba się... — rzekł.
 — Czemu?
 — Bo tego talentu co waszmość, panie stolniku, nie mam, aby pigułkę ozłocić... rżnę prosto z mostu... i zawsze komuś na łeb...
 Stolnik się uśmiechnął i klapnął go po kolanie znowu.
 — Ale skarbnik z nami trzymasz... — rzekł — inaczéj nie może być... z królem, z dworem, z Brühlem, i przyjaciołmi jego...
 Skarbnik był już po drugiéj lampeczce.
 — Jak Bóg miły, radbym trzymał z królem JMcią, dla koronowanéj głowy respekt znam...