Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/359

 Zmilczał Branicki chwilkę.
 — Juściż, nie bez woli i wiedzy króla — odezwał się obojętnie.
 — Król... nie ma ani woli — ani wiedzy, odparł wojewoda...
 Oba zamilkli znowu. Książę August głowę podniósł dumnie do góry... i szepnął:
 — Ha — ale jakoś to będzie...
 Hetman zimno dołożył:
 — I ja tak sądzę... należałoby się tym, których opinije się różnią, zbliżyć — rozmówić — porozumieć... a kompromis mógłby przyjść do skutku...
 — Czy pan hetman mówi to z natchnienia własnego — czy...?
 — O! własnego! własnego! — pośpiesznie rzekł stary... ja stoję na boku i w niczyjém imieniu mówić nie mam prawa, a na oku tylko dobro publiczne trzymam.
 — Jak my wszyscy, rzekł wojewoda — extra intruzów — co się mięszają do spraw naszych, żadnego do tego nie mając prawa...
 Branicki popatrzył na mówiącego.
 — Ha — odezwał się — to wina tych co intruzom — s’il y en a, — szeroką wysłali drogę sami...
 Wojewoda trochę się zżymnął...
 — Jakże zdrowie hrabiny Izabelli? — zapytał z przyciskiem zwracając rozmowę.